Açlıktan ölmek üzereydim. Ama yine de yiyecek bir şey uzatmak ya da bir sent vermek için açılan bir kapıya diğerleri kadar hızla atılıyordum. O günlerde her şey öylesine ters gidiyordu ki bir gün tam tren kalkmak üzereyken gardaki görevliyi atlatıp zengin biri için ayrılmış bir kampatımana daldım. Beni engellemeye çalışan görevliyi aşıp karlı bir tavırla zengine adama yaklaştım. Tam görevli üzerime çullanacaktı ki edepli bir biçimde milyonere: "Yiyecek almak için bana bir çeyrek verin lütfen!" diye haykırdım. Ve gerçekten adam elini cebine götürdü ve bana tastamam bir çeyrek uzattı. Talebim onu o kada şaşırtmıştı ki tıpkı bir robot gibi dediğimi yaptı. İşte o zamandan beri neden sanki bir dolar istemedim ki diye hayıflanmışımdır hep. Çünkü eminim ki isteydim verecekti.
