Jest rok 1919. W Kielcach przychodzi na świat dziewczynka. Roztargniona rodzina przez pięć lat nie może się zebrać aby nadać jej imię. Mówią o niej „Lalka" „Laleczka" „Lalunia". W końcu rodzice wywiązują się ze swojego obowiązku jednak dziewczynka na zawsze już pozostaje Lalą. W powieści Jacka Dehnela imię bohaterki nabiera jednak dodatkowych znaczeń. Z jednej strony jest wyrazem czułości jaką przez całe życie otaczana była przez bliskich z drugiej zaś metaforą jej starczego bezwładu i zdziecinnienia powolnego zapadania w letarg którego jesteśmy świadkami w ostatniej części utworu. Rozpięta pomiędzy tradycją rodzinnej sagi biografii powieści o dojrzewaniu i wywiadu-rzeki Lala jest historią kobiety która wbrew temu co nieustannie powtarzała zawsze miała więcej rozumu niż szczęścia. Dzięki temu udało jej się dokonać rzadkiej sztuki - przeżyła bezpiecznie i względnie pogodnie najokrutniejsze chyba stulecie w historii Europy. Perspektywa wkraczającego w dorosłość wnuka z której śledzimy dawne i obecne losy bohaterki dodaje książce specyficznego uroku.
