"Beş yaş insanın en olgun çağıdır; sonra çürüme başlar. Ben Alper Kamu birkaç ay önce beş yaşına bastım. Doğum günüm yaklaşırken vaktimin büyük kısmını pencerenin önünde dışarıdaki insanları izleyerek geçiriyordum. Hızlanarak yavaşlayarak türlü sesler çıkararak ve bir yerlere bakarak yaşayıp gidiyorlardı. Bür gün onlardan biri haline geleceğimi düşünmek beni hasta ediyordu. Ne yazık ki bundan kaçış yoktu. Zaman acımasızdı ve ben hızla yaşlanıyordum. Hayatımdaki tek iyi şey artık anaokuluna gitmek zorunda olmayışımdı. Zarardan kar. Uzun süre annem ile babama anaokulunun bana göre bir yer olmadığını anlatmaya çalışmıştım aslında. Bütün rasyonel dayanaklarıyla. Hiçbir işe yaramamıştı maalesef. İlla ki uykumda kan ter içinde tepinmek servis minibüsü kapıya geldiğinde küçük çaplı bir sinir krizi geçirmek gibi yöntemlere başvurmam gerekecekti derdimi anlamaları için. Kepazelik. İnsanı kendinden utandırıyorlardı." Alper Canıgüz kıvrak ve sürükleyici diliyle beş yaşındaki bir çocuğun içine düştüğü bir hikayeyi anlatıyor. Yaşının avantajıyla her yere girip çıkan hem filozof hem fırlama bir oğlan... Hikayeyi ve "karakteri" çevreleyen semt hayatı ve mahalle atmosferi de bizzat karakter kazanıyor anlatıda... Polisiye fantastik ve mizahi edebiyatın tatlarını ustaca kaynaştıran olağanüstü özgün çok iddialı bir kitap.
