Syberia opisana przez Thubrona okazuje się kwintesencją Rosji – na powierzchni resztki obozowych baraków sprzed 50 lat a pod lodem mamuty zachowane tak że można policzyć liście z ich ostatniego posiłku. I na przemian: jedno odmarza a drugie zamarza. Thubron podróżuje po paradoksalnej krainie która jednocześnie umiera i się odradza. Spod lodu wychodzi Kościół prawosławny lokalne kultury które miały stać się częścią jednego radzieckiego ludu ale nie dały się do końca podporządkować a zamarzają resztki sowieckiego imperium stare obozy instytuty badawcze i komunistyczne utopie budowane na wiecznej zmarzlinie. Gdzieś pod lodem i pod Rosją kryje się jednak coś potężnego jednolitego co kolejne ustroje chcą pokonać lub przeobrazić ale w końcu zawsze stają się tylko jego częścią. Thubron stara się to opisać pokazując fascynujące miejsca bardziej i mniej znane. Podróż rozpoczyna w Jekaterynburgu wspominając egzekucję rodziny carskiej potem odwiedza m. in. Workutę (gdzie uczestniczy w prawosławnym nabożeństwie upamiętniającym ofiary łagrów) Akademgorodok pod Irkuckiem (miasto uczonych dziś pozbawionych państwowych funduszy) jezioro Bajkał syberyjski klasztor buddyjski wreszcie Kołymę.
